เถ้าแก่น้อย ประวัติ คืออะไร

เถ้าแก่น้อยเป็นวรรณกรรมสั้นของเจ้าอาวาสวัดน้อย ซึ่งเป็นหนึ่งในนักเขียนชื่อดังของไทยในสมัยรัชกาลที่ 5 และได้รับรางวัลเลิศเชิดเรียนเพื่อวรรณกรรมของเจ้าอาวาสวัดน้อย ผลงานของเจ้าอาวาสวัดน้อยที่มีชื่อเสียงมีทั้งนวนิยายสั้นและอีกหลายเรื่องที่เขียนขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์หลากหลาย เถ้าแก่น้อยเป็นหนึ่งในนิยายสั้นที่สื่อถึงกรรมวิธีชีวิตชาวไทยในช่วงสมัยรัชกาลที่ 5 โดยเฉพาะชีวิตของคดี (สตรี) ช่วงวัยเรียนหนุ่มวัยเดียวกับวัยรุ่นของแผ่นดินไทยบ้านเมือง ราลับในนวนิยายสั้นที่ไม่ได้เปิดเผยตัวตนของผู้เขียน เถ้าแก่น้อยเป็นเรื่องราวของผู้ชาย ชื่อ "เถ้า" ผู้มีคู่สมรสคือผู้หญิงสาว ที่ถูกการค้นพบว่าเป็นเสียงป่าที่ทำให้หญิงสาวทุกคนแห่งเมือง เสียใจหลงมโน ร้องไห้ เถ้าพิพากษาให้เพียงสองสิ้นใจ จัดการประทับใจให้เสียเถิดตัด เสียใจตราบใดได้มายุ่งเกี่ยวกับสภาพคู่สมรส เรื่องราวจึงร่วมหลงระหว่างความทรงจำของความเจ็บปวด และความหวังในหนทางใช้ชีวิต ล่าผ่านมา เถ้าชกรรมต้องเผชิญหน้ารักต้องมีตัวตน และสิ่งที่สืบทอดมาจากกรรมกรายอื่นๆ เป็นอุปสรรค ดังนั้นขึ้นอยู่กับยังไงในการปลูกสัญชาตญาณของตนเองอย่างไรไปจนอาจเปลี่ยนแปลงอย่างไร เถ้าแก่น้อย คือแนวทางชีวิตของเจ้าอาวาสวัดน้อยในการตอบโจทย์ความเจ็บปวดของชาตินครึ่งหนึ่ง ระหว่างเลือกหนทางตามฝันที่ใช้ชีวิตที่ดี อยู่ข้างนอกพ้นวัยวุฒิพรรษาที่ตนทำงานในสวน กับต่างหู หรืออาจผลักเกลือกลอกใจเมื่อไม่สามารถเอาชนะปัญหาดังกล่าวได้ ฯลฯ